Vijf waarheden over Christelijk lijden

Uit Bijbelse Boeken en Preken

Huidige versie van 23 nov 2020 om 20:49

Alle Christenen lijden. Ofwel je hebt, je bent, of je zult – “dat wij pas na veel beproevingen het koninkrijk van God binnen kunnen gaan” (Handelingen 14:22).

Deze waarheid is een grimmige reminder dat we de nieuwe hemel en nieuwe aarde nog niet bereikt hebben. Het Nieuwe Jeruzalem zonder tranen, zonder pijn, zonder rouw en zonder dood, is nog niet daar (Openbaringen 21:1, 4).

Maar alleen omdat we lijden ervaren tijdens het wachten op de verlossing van ons lichaam, betekent dit niet dat ons lijden willekeurig of doelloos is. En ook betekent het niet dat de Heilige Schrift ons zegt hoe we nu over ons lijden moeten denken.

Hier zijn vijf belangrijke Bijbelse waarheden over het lijden, die elke Christen paraat moet hebben:

1. Lijden is veelzijdig.

Lijden heeft vele gezichten. De Bijbel maakt onze lijdensweg niet mooier dan het is door te zeggen dat het allemaal van hetzelfde laken een pak is. Integendeel, het erkent de veelzijdigheid waarin leed ons kan overkomen. De apostel Paulus schreef, “We worden van alle kanten belaagd, maar raken niet in het nauw. We worden aan het twijfelen gebracht, maar raken niet vertwijfeld. We worden vervolgd, maar worden niet in de steek gelaten. We worden geveld, maar gaan niet te gronde.” (2 Korintiërs 4:8-9).

In deze twee verzen somt Paulus verschillende vormen van lijden op – mentaal, fysiek, emotioneel en spiritueel. Elk daarvan is een andere wijze waarop we kunnen lijden, en als het leed zich voordoet, gaat dat vaak gepaard met meerdere van deze vormen van lijden.

2. Lijden vindt in gemeenschap plaats.

De kerk is niet bedoeld als een los samenhangend geheel van praktiserende eenlingen. Paulus biedt deze denkwijze het hoofd door te schrijven, “Draag elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na” (Galaten 6:2).

De kerk is bedoeld als toevluchtsoord voor hen die lijden. Als een lid gewond is, geeft de kerk hem zwachtels; als een lid het niet meer ziet zitten, geeft de kerk moed; als een lid in nood is, komt de kerk om te helpen.

3. Lijden rust ons toe voor het geven van pastorale zorg.

Eigen ervaringen in lijden zijn essentieel om ons toe te rusten voor het geven van pastorale zorg. Paulus schrijft in 2 Korintiërs 1:4 dat God “ons in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven.”

Maar hoe? En wat is het verband tussen zelf lijden ervaren en toerusten voor het geven van pastorale zorg? David Powlison geeft op de volgende wijze antwoord:

Als je je eigen vurige beproevingen doorstaan hebt en hebt ervaren dat God zich houdt aan zijn woord, ben je in staat echte hulp te geven. Je hebt ervaring uit eerste hand in zowel zijn niet aflatende genade als zijn doelgericht plan. Hij heeft je bewaard tijdens het pijn lijden; hij heeft je meer naar zijn beeld gevormd. … Wat je ervaart van God, kun je in toenemende mate geven aan anderen. Je leert zowel tederheid als de helderheid die nodig zijn om het diepste verdriet van een ander te helpen zien als een zegening. (Lijden en de soevereiniteit van God, 166)

4. Lijden is een strijdtoneel.

Overal waar geleden wordt, is strijd – een strijd om je ziel. Het boek Job toont dat er twee manieren kunnen zijn waarop we op leed reageren: eentje die God vervloekt wegens het lijden en eentje die God prijst, zelfs gedurende het lijden (Job 2:9-10).

5. Lijden bereidt ons voor op meer glorie.

Een van de waarheden die tegen het gevoel indruisen, is dat het Christenen voorbereidt op meer glorie. Paulus schrijft in 2 Korintiërs 4:17-18, “De geringe last die we tijdelijk te dragen hebben, brengt ons een eeuwige luister, die alles omvat en alles overtreft. Wij richten ons niet op de zichtbare dingen maar op de onzichtbare, want de zichtbare dingen zijn tijdelijk, de onzichtbare eeuwig.”

Deze verzen zijn als schuurpapier voor ons modern sentiment over het lijden. Van nature proberen we leed tegen alle kosten te vermijden. Maar God brengt leed in onze levens ten gunste van onze eeuwige vreugde – ja, zelfs van glorie.