De Grootste Gebeurtenis in de Geschiedenis

Uit Bijbelse Boeken en Preken

---

Huidige versie van 24 nov 2009 om 13:46

Twee Paradoxen bij de Dood van Christus

Het is niet zo verbazend dat de grootste gebeurtenis in de geschiedenis ingewikkeld is.

1) Jezus Christus was bijvoorbeeld mens en God ineen. Was zijn dood dan de dood van God? Om deze vraag te beantwoorden, moeten we over de twee naturen van Christus nadenken, zijn goddelijke en zijn menselijke natuur. Vanaf het jaar 451 na Christus is de Chalcedonische definitie van Christus dat hij één persoon is met twee naturen geaccepteerd als de orthodoxe leer van de Schrift. Het Concilie van Chalcedon zei:

Wij belijden, in navolging van de heilige vaders, één en dezelfde Christus, Zoon, Heer, Eniggeborene, in twee naturen, onvermengd, onveranderd, ongedeeld, ongescheiden; daarbij wordt het onderscheid tussen de naturen in generlei wijze tenietgedaan door de vereniging, maar veeleer de kenmerkende eigenschap van elke natuur bewaard en samengebracht in één persoon en één hypostase, niet alsof Christus is gescheiden of verdeeld in twee personen, maar één en dezelfde Zoon en eniggeboren God, Woord, Heer, Jezus Christus.

De goddelijke natuur is onsterfelijk (Romeinen 1:23; 1 Timoteüs 1:17). Het kan niet sterven. Dat is onderdeel van het God-zijn. Toen Christus stierf, was het dus zijn menselijke natuur die de dood onderging. Het mysterie van hoe de goddelijke en de menselijke natuur met elkaar verbonden waren toen hij de dood onderging, is niet aan ons geopenbaard. We weten alleen dat Christus stierf en dat hij dezelfde dag nog naar het Paradijs ging ("nog vandaag zul je met mij in het paradijs zijn." Lukas 23:43). Het lijkt er dus op dat er bewustzijn in de dood was, zodat de voortdurende verbinding tussen de menselijke en goddelijke natuur niet onderbroken hoeft te zijn geweest, hoewel Christus, alleen in zijn menselijke natuur, wel stierf. 2) Een ander ingewikkeld onderdeel van Christus´ dood is hoe God de Vader het ervaren heeft. Volgens de gangbare evangelische leer ervoer Christus in zijn dood de vloek van de Vader. "Maar Christus Jezus heeft ons vrijgekocht van deze vloek door voor ons te worden vervloekt, want er staat geschreven: ‘Vervloekt is ieder mens die aan een paal hangt.’" (Galaten 3:13). Van wie komt die vloek? Je kunt het milder maken door te zeggen: "de vloek van de wet." Maar de wet is niet een persoon die iemand kan vervloeken. Een vloek is pas een vloek als er iemand is die vervloekt. Degene die vervloekt door de wet is God, die de wet geschreven heeft. Christus ervoer dus, toen hij voor onze zonden en onze breuk met de wet stierf, de vloek van de Vader.

Daarom zei hij ook: "Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?" (Matteüs 27:46). In de dood van Christus legde God de zonden van zijn volk op hem (Jesaja 53:6). En omdat hij die zonden zo haatte, keerde God zich van zijn met zonden overladen Zoon af en gaf hem op om de volle kracht van de dood en de vloek te ondergaan. De toorn van de Vader werd op hem uitgegoten in plaats van op ons, opdat wij met God verzoend werden (Romeinen 3:25) en zijn toorn van ons weggenomen werd.

Maar hier komt de paradox. God was het hartgrondig eens met wat de Zoon in dat lijdensuur deed. Het vervulde hem met vreugde. Hij had het zelfs samen met de Zoon voorbereid. Hij had de Godsman Jezus Christus op aarde zo lief, omdat Jezus hem gehoorzaam was door aan het kruis te gaan. Het kruis was Jezus' uiterste daad van gehoorzaamheid en liefde. De Vader was het hartgrondig eens met die gehoorzaamheid en liefde en het vervulde hem met vreugde. Daarom zegt Paulus iets ongelofelijks: "...zoals Christus, die ons heeft liefgehad en zich voor ons gegeven heeft als offer, als een geurige gave voor God." (Efeziërs 5:2). De dood van Jezus was een geurige gave voor God.

Dit is nog zo'n heerlijk, ingewikkeld fenomeen. De dood van Christus was de vloek van God en de toorn van God; en toch schiep God er tegelijkertijd behagen in en was het als een zoete geur voor hem. Toen hij zich van zijn Zoon afkeerde, hem overlaadde met onze zonden en hem opgaf om te sterven, vulde de gehoorzaamheid, de liefde en de volmaaktheid van de Zoon hem met vreugde.

Laat ons daarom met ontzag en bevende vreugde naar de dood van Jezus Christus kijken, de Zoon van God. Er is geen grotere gebeurtenis in de geschiedenis. Er is niets groters waar wij over kunnen nadenken of wat wij kunnen bewonderen. Blijf hier dichtbij. Al het belangrijke en goede verzamelt zich hier. Het is een wijze, belangrijke en vrolijke plek om te zijn.