Zendingswerk doen als sterven winst is

Uit Bijbelse Boeken en Preken

---

Versie van 21 aug 2024 om 11:50

(Het volgende is een bewerkte geluidstranscriptie.)

Mijn zendingsstatement voor het leven en de zendingsstatement van mijn kerk is,

We bestaan om een hartstocht te verspreiden voor de heerschappij van God in alle dingen ter vreugde van alle mensen.

Om vele redenen houd ik van deze zendingsstatement. Een daarvan is dat ik weet dat het niet kan mislukken. Ik weet dat het niet kan mislukken want het is een belofte. Mattheüs 24:14: “Pas als het goede nieuws van het koninkrijk in de hele wereld wordt verkondigd als getuigenis voor alle volken, zal het einde komen.”¹ (En ik hoop dat u weet dat met “volken” geen politieke staten wordt bedoeld. Het betekent zoiets als groepen mensen, etnisch-linguïstische groeperingen.) We kunnen er absoluut zeker van zijn dat elk ervan doordrongen zal worden met het evangelie in zoverre dat je kunt zeggen dat er een getuigenis aanwezig is, een te begrijpen, zichzelf verder verspreidende getuigenis.

Laat me u enkele redenen geven waarom we daarop kunnen vertrouwen.

Inhoud 1 De belofte staat vast 2 De prijs is lijden 3 Lijden is ook het middel 4 De prijs is tevredenstellend

De belofte staat vast

De belofte staat vast om verschillende redenen.

1. Jezus liegt nooit. ”Hemel en aarde zullen verdwijnen, maar mijn woorden verdwijnen nooit.” En het was Jezus die sprak in Mattheüs 24:14, niet ik.

Dus de missie waarop we samen onderweg zijn, zal eindigen. De missie zal compleet zijn, en u kunt aan boord zijn en de eindzege meemaken of u kunt eronderuit proberen te komen en uw leven verspillen. U heeft alleen deze twee keuzes want er is geen tussenoplossing zoals: “Misschien gaat het niet door en kan ik aan de goede kant staan door niet mee te doen.” Dat zal niet gebeuren.

2. Het losgeld is al betaald voor die mensen uit alle volken. Volgens Openbaring 5:9-10: “U verdient het om de boekrol te ontvangen en zijn zegels te verbreken. Want U bent geslacht en met uw bloed hebt U voor God mensen gekocht uit alle landen en volken, van elke stam en taal. U hebt voor onze God uit hen een koninkrijk gevormd en hen tot priesters gemaakt. Zij zullen als koningen heersen op aarde.” Er is voor hen betaald en God zal niet terugkomen op de betaling van zijn Zoon.

Ik vind het verhaal over de Moraviërs prachtig. In Noord-Duitsland gingen twee van hen op een boot, klaar om zichzelf te geven aan de slavernij in West-Indië, om nooit weer terug te keren. Als de boot de haven uitvaart, heffen ze hun handen op en zeggen ze: “Moge het Lam de beloning voor zijn lijden ontvangen.” Wat ze bedoelden is dat Christus deze mensen al had gekocht. En zij waren op weg om hen te vinden door zonder onderscheid te maken, het evangelie te prediken, via welke de Heilige Geest hen naar zich zal roepen.

Ik weet dus dat dit niet afgekapt kan worden want de schuld is al afbetaald voor elk van Gods mensen overal ter wereld. Die verloren schapen, zoals Jezus hen noemt, die over de wereld verspreid zijn, zullen binnenkomen als de Vader hen roept via de prediking van het evangelie.

3. De eer van God staat op het spel. Er bestaan hierover plenty teksten. Laat me er eentje uitpikken. Romeinen 15:8-9: “Ik zeg u dat Christus een dienaar van de Joden is geworden om te tonen dat God trouw is en om de beloften aan hun voorouders waar te maken, en dat Christus, om te tonen dat God barmhartig is, ook gekomen is om de andere volken in staat te stellen God te loven.” Het hele doel van de Incarnatie was om eer aan de Vader te brengen door zijn genade aan de volken te laten zien.

De eer van God staat op het spel in de Grote Zendingsopdracht. Destijds in 1983 bij Bethlehem Baptist Church² werden ik en Tom Steller – nu al weer 17 jaar mijn rechterhand – op verbazingwekkende wijzen door God tegemoet gekomen. Tom kon midden in de nacht niet slapen en daarom stond hij op, zette een lied van John Michael Talbot op, ging liggen op de bank en hij hoorde onze theologie vertaald in zendingen. (We zijn op Gods glorie gerichte mensen maar we zagen de zin van zendingen nog niet in zoals we dat wel zouden moeten doen.) John Michael Talbot zong dat de glorie van God de aarde zou doordringen zoals het water de zee vormt, en Tom huilde dat uur. Op hetzelfde moment kwam God naar mij en Noel om te vragen: “Wat kunnen we doen om van deze plaats een lanceerplatform voor zendingen te maken?” En alles kwam tezamen om voor een zinderend moment te zorgen in het leven van onze kerk, en dat kwam allemaal vanuit een passie voor de glorie van God.

4. God is almachtig. God is almachtig! Een paar weken geleden, toen ik uit Hebreeën predikte, kwam we aan bij Hebreeën 6. Zoals u weet is dat een zeer moeilijke tekst over of deze mensen al dan geen Christenen zijn wanneer ze afvallig worden. En in vers 1-3 staat die opvallende stelling (die slechts een onderdeeltje is van het gigantisch Bijbels bewijs dat me ervan overtuigde calvinist te worden!) die luidt: “Laten we ons daarom richten op wat voor volwassenen bedoeld is en de eerste beginselen van de leer over Christus laten rusten. … We zullen dus zo te werk gaan, als God het ons toestaat.” Toen we hier naar keken, viel er de meest ongelofelijke stilte binnen mijn kerkgemeente, want we konden horen waar dit op neer komt. “U bedoelt dat God een groep gelovigen geen toestemming kan geven om zich te richten op wat voor volwassenen bedoeld is?”

God is almachtig! Hij is almachtig in de kerk en hij is almachtig onder de volken! Een getuigenis hiervoor staat in het artikel in Christianity Today dat een paar weken geleden uitkwam met een nieuwe vertelling van het verhaal over Jim Elliot, Nate Saint, Pete Flemming, Roger Youderian en Ed McCully. Steve Saint vertelt het verhaal over zijn vader die met speren gedood werd door Auca Indianen in Ecuador. Hij vertelt het nadat hij nieuwe details te weten is gekomen over een verborgen plan binnen de Auca-stam die voor deze moord verantwoordelijk was toen dat niet had moeten gebeuren en kennelijk niet zou hebben en kon hebben plaats gevonden. Toch gebeurde het. En nadat hij dat geheim plan had ontdekt, schreef hij dit artikel.

Ik zou één zin willen voorlezen, die ervoor zorgde dat ik uit de woonkamerstoel viel. Hij zei:

Toen [de inheemsen] hun herinneringen beschreven, viel het me op hoe uiterst onwaarschijnlijk het was dat de palmstrandmoord überhaupt had plaatsgevonden. Het is iets abnormaals dat ik niet kan verklaren buiten de sfeer van goddelijke interventie.

“Ik kan het spietsen van mijn vader alleen verklaren aan de hand van goddelijke tussenkomst.” Hoort u wat deze zoon zegt? “God vermoordde mijn vader.” Hij gelooft dat en ik geloof dat.

Wanneer je een glimp van de troonzaal hebt en de martelaren die voor het evangelie geslacht waren, zeggen: “O heilige en betrouwbare Heer, wanneer zult U de mensen die op aarde leven eindelijk straffen en ons bloed op hen wreken?”, dan komt volgens Openbaring 6:11 de volgende reactie terug: “Ieder van hen kreeg witte kleren. Verder werd hun gezegd nog een korte tijd geduld te hebben, totdat het aantal dienaren compleet zou zijn: zij en hun broeders en zusters die net als zij gedood zouden worden.” God zei: “Heb nog een korte tijd geduld totdat het aantal dienaren compleet is.” Hij heeft een specifiek aantal martelaren. Wanneer het aantal compleet is, zal het einde komen.

De prijs is lijden

Lijden is de prijs, en de overgevoeligheid tegen de kerk vandaag de dag is niet afgenomen. Het neemt toe, vooral onder groepen die het evangelie nodig hebben. Er bestaat niet zoiets als een hermetisch afgesloten land. Dat zou een raar idee zijn. Het heeft geen basis of rechtvaardiging in de Bijbel, en het zou onbegrijpelijk zijn voor de apostel Paulus die zijn leven op het spel zette in elke stad waar hij naar toe ging. Dus zijn er martelaren in deze zaal.

Statistisch is dat eenvoudig te voorspellen. Op een recente zondag was er aandacht voor de lijdende kerk, en velen van u waren daar bij. Deze World Missions Fellowship was erbij betrokken en u allen hebt video’s gezien of hoorde verhalen over plekken als Soedan waar het moslimregime systematisch Christenen verbant, overplaatst en uithongert zodat daar 500 martelaren per dag zijn.

Ik word zeer moe van mensen die komen om staflid te worden in mijn kerk in de binnenstad van Minneapolis. We wonen allemaal in het stadscentrum en een van de eerste vragen die ze stellen is: “Zijn mijn kinderen hier wel veilig?” En ik zou willen zeggen: “Zou u die vraag als tiende willen stellen en niet als eerste?” Ik ben het gewoon zat om te horen dat ik moe ben van die Amerikaanse prioriteiten. Wie heeft gezegd dat uw kinderen veilig zullen zijn in de roeping van God?

YWAM (Jeugd met een Missie)³ is een fanatieke, radicale groep die ik zeer waardeer. Ik kreeg een email op 1 september:

Honderdvijftig man bewapend met machetes omsingelden het terrein waarop het YWAM-team in India is gevestigd. De menigte is door andere religieuze groeperingen opgehitst in een poging hen weg te jagen. Toen de menigte binnendrong sprak iemand op een belangrijk moment namens het team en ze besloten hen 30 dagen te geven om te vertrekken. Het team vond dat ze niet moesten vertrekken en dat hun evangelisch werk in de stad gevaar loopt. Veel winst is geboekt in een vorig nog niet bereikte regio en er is groot potentieel voor nog meer resultaat. In het verleden toen er geweld uitbrak tussen rivaliserende religieuze groeperingen, hebben mensen hun levens verloren. Bid alstublieft om wijsheid voor hen.

Dit nu is precies het tegendeel van wat ik hoofdzakelijk in Amerika hoor bijvoorbeeld wanneer mensen besluiten waar ze gaan wonen. Ik hoor mensen niet zeggen: “Ik wil niet weggaan want dit is waartoe ik geroepen ben en hier is het waar mensen in nood zijn.” Wilt u me steunen bij het omdraaien van de Amerikaanse evangelische prioriteitstelling? Het lijkt vast te liggen in de structuur van onze consumptiecultuur dat we richting comfort, zekerheid, gemak en veiligheid gaan weg van stress, weg van problemen en weg van gevaar. Het hoort precies andersom te zijn! “Wie achter mij aan wil komen moet zijn kruis op zich nemen en sterven!”

Ik vat het dus gewoon niet! Het is de acceptatie dat een cultuur van consumeren, gemak en welbehagen de kerk doordringt. En het zorgt voor kleine evangelische diensten en kerken waarin geborgen, veilige en aardige dingen voor elkaar worden gedaan. En kleinschalige veilige uitstapjes worden ondernomen om te helpen anderen te redden. Maar, O daar zouden we niet willen leven en O daar zouden we niet willen wonen, niet eens in Amerika laat staan in Saoedi-Arabië!

Een paar weken geleden sprak ik in Amsterdam met een andere enorm enthousiaste zendingsgroep, Frontiers, geleid door Greg Livingstone. Wat een geweldige groep. Voor me zitten vijfhonderd mensen die dagelijks hun leven riskeren tussen moslims. En om naar hen te luisteren! Tijdens het congres kregen ze e-mails waarvoor ze gingen staan om ze voor te lezen: “Bid alstublieft voor X. Hij werd gisteren drie keer in de borst gestoken, en het ergste is dat dit gebeurde voor de ogen van zijn kinderen. Hij ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis.” Dan zeggen ze: “Dit is een zendeling in de moslimwereld, laten we voor hem bidden,” en we gingen bidden. De volgende dag komt er nog een e-mail binnen en dit keer zijn zes christelijke broeders in Marokko gearresteerd. “Laten we voor hen bidden,” en dat deden we. En zo ging het tijdens het hele congres. En na afloop waren de zendelingen bereid om terug te gaan.

Denkt u dat ik terugkeer naar Amerika en dan onveranderd ben? Denkt u dat ik voor mijn kerk ga staan en ga zeggen: “Laten we een leuke, comfortabele en gemoedelijke dienst houden. Lekker makkelijk en veilig.” Golgotha is geen voorstad van Jeruzalem. “Laten we dus het kamp verlaten, ons bij Hem voegen en delen in zijn vernedering” (Hebreeën 13:13).

Lijden is ook het middel

Maar door te zeggen dat er martelaren zullen zijn en dat er lijden moet zijn, heb ik nog niet het belangrijkste verteld over de prijs voor het tot een goed einde brengen van het werk. Dat is omdat lijden het middel is en niet alleen maar de prijs. Het is het middel.

Het volgende heb ik voor ogen: ik ga u een vers voorlezen die zeer belangrijk is, namelijk Colossenzen 1:24. Een paar jaar geleden werd de betekenis ervan me in één klap duidelijk. Ik zal u laten zien hoe ik eraan kom.

“Ik ben verheugd,” zegt Paulus, “dat ik nu voor u lijd.” Hij was een eigenaardig mens. “Ik ben verheugd dat ik nu voor u lijd” is een behoorlijke tegencultuur, zeer on-Amerikaans en zeer tegenmenselijk. “Ik ben verheugd dat ik nu voor u lijd en dat ik in mijn lichaam mag aanvullen wat er nog ontbreekt aan het lijden omwille van Christus [dat is de inzameling van Gods uitverkorenen].” Dat is wel op het randje van godslastering. Wat bedoelt hij met “aanvullen wat er nog ontbreekt” in het lijden van onze grote God en Redder, Jezus Christus?

Wat hij niet bedoelt is dat hij de verdienste en verzoenende waarde van Jezus’ bloed verbetert. Dat is niet wat hij bedoelt. Maar, wat bedoelt hij dán?

Ik toetste in de Bijbel app op mijn computer het Griekse woord voor “aanvullen” (of “completeren”) in en het woord voor “wat er nog ontbreekt” en ik vond slecht één andere plek in de Schrift waar beide samen voorkomen. Dat is in Filippenzen 2:30.

De situatie is dat Epafroditus werd gezonden van de Filippensische kerk naar Paulus in Rome. Hij riskeerde zijn leven om daar te komen en Paulus prijst hem voor het riskeren van zijn leven. Hij vertelt de Filippenzen dat ze zo iemand met eer moeten verwelkomen want hij was doodziek en stak zijn nek uit om hun pastoraal werk richting hem te voltooien. Hier is de parallelle vers waar het om draait:

Want om het werk van Christus was hij tot dicht bij de dood gekomen, doordat hij zijn leven had gewaagd om aan te vullen wat aan uw dienstbetoon jegens mij nog ontbrak.⁴

Dit is de enige andere plek waar deze twee woorden in combinatie met elkaar staan: “aan te vullen wat aan uw dienstbetoon jegens mij nog ontbrak.” Ik opende mijn 100 jaar oude Vincents toelichting op Filippenzen en las een verklaring van deze vers die volgens mij een perfecte uitleg is van Colossenzen 1:24. Vincent zegt:

Het geschenk voor Paulus van de Filippenzen was een geschenk van de kerk als lichaam. Het was een opofferend geschenk uit liefde. Wat er ontbrak was de persoonlijke presentatie van dit geschenk. Dat was onmogelijk en Paulus maakt Epafroditus tot symbool van de aanvulling van dit tekort vanwege diens pastorale dienst vol passie en ijver.

Dus het beeld ziet er als volgt uit: een kerk die liefde naar Rome wil overbrengen in de vorm van geld maar dat niet kan doen. Ze zijn met te veel. En het is te ver weg. Daarom zeggen ze: “Epafroditus, vertegenwoordig ons en vul aan wat er in onze liefde tekort komt. Aan onze liefde ontbreekt niets behalve de persoonlijke uiting ervan. Neem het en breng het over aan Paulus.”

Dat is nu precies wat ik denk dat Colossenzen 1:24 betekent. Jezus sterft en hij lijdt voor de mensen over de hele wereld en de mensen van alle volken. Dan wordt hij begraven en, volgens de schrift, herrees hij op de derde dag. Daarna vaart hij ten hemel waar hij regeert over de wereld. En hij laat onafgemaakt werk achter.

Paulus’ zelfbegrip van zijn zending is dat er één ding ontbreekt aan het lijden van Jezus. Het liefdesoffer van Christus moet door zendelingen persoonlijk gepresenteerd worden aan de mensen voor wie hij stierf. En Paulus zegt: “Dat doe ik in mijn lijden. In mijn lijden vul ik aan wat ontbreekt in het lijden van Christus.” Wat betekent dat het Christus’ bedoeling met de Grote Zendingsopdracht is voor de volken een presentatie te zijn van het lijden aan zijn kruis via het lijden van zijn mensen. Dat is de manier waarop het afgerond zal worden. Wanneer u tekent voor de Grote Zendingsopdracht, is dit waarvoor u tekent.

Zo’n drie jaar geleden werkte ik aan Laat de Volken blij zijn⁵, en ik verstopte me op het Trinity Seminarium in Deerfield, Illinois. Ik verstopte me omdat ik niet wou dat iemand te weten kwam dat ik er was zodat ze me niet zouden lastig vallen. Mijn vrouw en kinderen waren thuis en ik werkte 18 uur per dag.

Toen hoorde ik zeggen dat J. Oswald Sanders in de kapel zou komen. Achtennegentig jaar oud. Veteraan. Grote zendelingenleider. En ik zei tegen mezelf: “Zal ik me in het openbaar begeven en riskeren dat ik moet praten met veel mensen en aan diners deel moet nemen en al dat gedoe en niet echt iets voor elkaar krijg?” Maar ik wou hem graag horen dus sloop ik het achterste deel van de kapel binnen en luisterde naar hem. En deze 89-jarige man bleef volhouden, en ik zat vol bewondering en verlangens om ook zo te zijn als ik 89 ben. En hij vertelde een verhaal dat Colossenzen 1:24 weerspiegelt.

Hij zei dat er in India eens een evangelist was die kordaat over de wegen stapte naar allerlei plaatsen om er het evangelie te prediken. Hij was een eenvoudige man die geen opleiding genoten had, met heel zijn hart van Jezus hield en bereid was zijn leven te geven. En hij kwam bij een stad dat geen evangelie kende. Het was al laat die dag en hij was zeer moe. Maar hij ging de plaats binnen en rees zijn stem en deelt het evangelie met zij die zich op het plein verzameld hadden. Ze bespotten hem, lachen hem uit en jagen hem de stad uit. En hij was zo uitgeput – hij kon emotioneel niet meer – dat hij onder een boom ging liggen, diep teleurgesteld. Hij gaat slapen niet wetend of hij ooit weer wakker wordt. Zover hij weet zouden ze kunnen komen om hem te vermoorden.

En opeens na zonsondergang schrikt hij wakker. De hele stad lijkt zich om hem heen te hebben verzameld en naar hem te kijken. Hij denkt dat hij er geweest is. Hij begint te beven en een van de grote mannen van de stad zegt: “We kwamen om te zien wat voor soort man u bent, en toen we uw beblaarde voeten zagen, wisten we dat u een heilige man moet zijn. We willen van u horen waarom u er beblaarde voeten voor over hebt om met ons te praten.” Aldus preekte hij het evangelie en, volgens J. Oswald Sanders, keerde de hele stad zich tot het geloof. Dat is wat Paulus bedoelt met “dat ik in mijn lichaam mag aanvullen wat er nog ontbreekt aan het lijden omwille van Christus.”

Nu heb ik nog een uitweidinkje over J. Oswald Sanders. Met 89 jaar oud zei hij: “Ik heb jaarlijks een boek geschreven sinds ik 70 was.” Achttien boeken na je 70^ste! Er zijn mensen in mijn kerk en door heel Amerika die met 65 ophouden te leven, die sterven op het golfterrein in Nevada terwijl ze hun leven behoren te offeren tussen de moslims zoals Raymond Lull.

Raymond Lull, 12^e-eeuwse Azië-onderzoeker en moslimzendeling, gaat met pensioen en komt terug in Italië. Hij doet een poos z’n ding met de oosterse taal maar uiteindelijk stopt hij ermee en begint zich af te vragen: “Wat zit ik eigenlijk te doen? Ik ga hier sterven in Italië. Waarom niet sterven in Algerije aan de overkant van de Middellandse Zee?” En aldus, wetende dat publiekelijk preken hem dit zal kosten, stapt hij aan boord op z’n zoveel en 80-jarige leeftijd, en steekt hij de Middellandse Zee over. Hij blijft een poos ondergronds terwijl hij de kerk motiveert, en dan besluit hij dat het moment geschikt is. Daarop staat hij op en begint te prediken, en ze vermoorden hem. Wat een manier om te sterven!

Luister, jullie 60-jarige mensen, ik ben 50. Ik ben er bijna. Ik krijg brieven van de AARP (Amerikaanse Vereniging van Gepensioneerden)6 en ze proberen me op hun lijsten te krijgen zodat ik korting kan genieten op treinen en vliegtuigen. Ik ben er bijna dus ik praat hier tegen mezelf (en mijn kerk heeft me dit horen zeggen en zal me het vuur na aan de schenen leggen) als ik zeg dat wanneer je oud bent, je niet alleen niets meer te verliezen hebt in martelaarschap, je krijgt korting op ritprijzen.

Waarom zouden we menen dat 40 of 50 jaar werkzaam leven betekent dat je de laatste 15 jaar het er van kan nemen voordat je de Koning ontmoet? Dat vat ik niet. Dat zijn Amerikaanse leugens en niets anders. We zijn sterk op onze 65ste en we zijn sterk op onze 70^ste. Mijn vader is 77. Ik kan me herinneren dat mijn moeder om het leven was gekomen en hij bijna, bij een busongeluk in Israël. En ik hield hem 10 dagen later op met haar lijk en hem in de ambulance, en het hele stuk van Atlanta naar Greenville lag hij daar met een open rug want zijn wonden waren zo erg dat ze hem niet dicht konden naaien. En hij bleef zeggen: “God moet iets met me voor hebben, God moet iets met me voor hebben!”

Nu zijn we 22 jaar verder en zijn leven knalt van het evangelisch werk! Hij werkt tegenwoordig als 77-jarige harder voor de volken dan ooit tevoren. Hij bereidt lessen voor vanuit Easley, South Carolina, inclusief enkele opnamebanden. Ze worden jaarlijkse verspreid over 60 landen met ongeveer 10.000 mensen die in Jezus geloven want God spaarde mijn vader en maakte dat hij niet in pensioen gelooft.

De prijs is tevredenstellend

Nu het laatste punt: Hoe kun je op zo’n manier liefhebben? Hoe kom je eraan? Hebt u het gevoel hier klaar voor te zijn? Denkt u dat u het in u heeft om dit te doorstaan?

Lees Stephen Neills Een geschiedenis van christelijke zendingen⁷. Op pagina 161 beschrijft hij wat er in Japan gebeurde toen het evangelie daar rond 1500 kwam. De keizer begon te geloven dat de invasie van het christelijk geloof in hun religieus domein zo bedreigend was dat ze daar een einde aan moesten maken. En hij maakte er een einde aan met absoluut ongelofelijke gewelddadigheid! Het was voorbij voor de kerk in Japan. En ik heb geen twijfel dat de stugheid en moeilijkheid van het huidige Japan vooral komt door de enorme (hoewel korte termijn) overwinning van de duivel in vroeg 1600.

Zevenentwintig Jezuïeten, vijftien broeders, en vijf seculiere geestelijken wisten aan het decreet van ballingschap te ontkomen. Het was niet eerder dan april 1617 dat de eerste martelaarschappen van Europeanen plaatsvonden, een Jezuïet en een Franciscaan werden toen onthoofd in Omura, en even later in diezelfde periode een Dominicaan en een Augustijn. Elke vorm van wreedheid werd uitgeoefend op de beklagenswaardige slachtoffers van de vervolging. Kruisiging was de methode die meestal werd toegepast in het geval van Japanse christenen. Op een keer in Yedo werden 70 Japanners op de kop gekruisigd bij laag water en verdronken ze toen de vloed opkwam.

Ik huilde 3 dagen geleden toen ik dat las want ik heb een vermogen dat goed genoeg is om me het kabbelend water voor te stellen met je vrouw aan de ene kant en je zestienjarige kind aan de andere kant.

Bent u er klaar voor? Denkt u dat u het in u hebt? Hebt u niet. Nooit en te nimmer is iemand rijk aan zo’n innerlijke bron. Waar haalt u die vandaan? Dat is waarmee ik wil afsluiten.

U krijgt deze door te geloven in de beloftes van God. Hebreeën 10:32-34 is mijn favoriete tekst over waar de bronnen te vinden om zo te kunnen leven.

Herinner u de dagen van weleer, toen u, door het licht beschenen, in een moeizame worsteling met het lijden hebt standgehouden: enerzijds kreeg u publiekelijk smaad en verdrukking te verduren, anderzijds was u solidair met hen die hetzelfde moesten doormaken.

Laat me hier stil staan en u de situatie die ik voorlas, schetsen. In de vroege dagen van de kerk kwam de vervolging op. Sommigen leden onmiskenbaar en publiekelijk, en anderen hadden medeleven met hen. U ziet in de volgende vers dat sommigen van hen gevangen werden genomen en anderen bezochten gevangenen. Dus werden ze gedwongen een keuze te maken. Zij die in die dagen in de gevangenis zaten waren waarschijnlijk van anderen afhankelijk wat betreft eten, drinken en de nodige lichamelijke verzorging maar dat betekende dat hun vrienden en buren publiekelijk bekend moesten maken zich met hen te identificeren. Dat is een riskante zaak wanneer het gaat om iemand die in de gevangenis zit omdat hij een christen is. Dus zij die nog vrij waren, gingen een paar uur ondergronds en vroegen: “Wat gaan we doen?” En iemand zei: “In Psalm 63:4 staat: ‘Uw liefde is meer dan het leven.’ Het is meer dan het leven. Laten we ervoor gaan!”

En als Maarten Luther daar zou zijn, zou hij gezegd hebben:

Laat bezit en familie los,
evenals dit sterfelijk leven.
Het lichaam mogen ze afslachten,
Gods waarheid blijft bestaan.
Zijn koninkrijk is voor altijd.
Laten we ervoor gaan!

En dat is precies wat ze deden. Laten we de rest ervan lezen. Vers 34: “U hebt meegeleefd met de gevangenen onder u, en toen u van uw bezittingen beroofd werd, hebt u dat in vreugde aanvaard.”

Dan volgt hier wat er gebeurde. Het vergt geen verbeeldingskracht. Ik ken niet precies alle details maar hier is wat er gebeurde. Ze leefden mee met de gevangenen wat betekent dat ze hen bezochten. En hun eigendom – huis, wagens, paarden, ezels, houten krukjes, stoelen, en wat maar ook – werd in brand gestoken door de menigte of misschien geplunderd en op straat gegooid door mensen met grote messen. En toen ze over hun schouder keken om te zien wat er daarachter gebeurde, werden ze vreugdevol.

Als u nu niet zo bent – wanneer iemand uw computer kapot slaat als u het evangelie tot hem probeert te brengen, of u rijdt naar het stadscentrum om te preken en ze slaan uw voorruit in, nemen uw autoradio mee en snijden uw banden kapot – als u niet zo bent, zult u ook geen goede kandidaat voor het martelaarschap zijn. Dus is het de vraag: “Hoe kunt u zo worden?” Ik wil zo zijn. Dat is waarom ik houd van deze tekst! Zo wil ik zijn.

Ik doe geen bewering de perfect belichaming hiervan te zijn; maar ik wil zo zijn zodat als er een steen door mijn keukenraam komt zeilen – zoals al twee keer gebeurd is in de laatste paar maanden – en het glas breekt en mijn vrouw en kinderen zich op de vloer laten vallen niet wetende of het een kogel of een granaat is, ik in staat zal zijn om te zeggen: “Is dit geen prachtige buurt om in te wonen.” Hier is de nood hoog. Zie je die 5 tienerkinderen die net voorbij reden? Ze hebben Jezus nodig. Als ik van hier verhuis, wie gaat ze dan over Jezus vertellen?

Als je zoontje van z’n fiets wordt geduwd en zij het afnemen en er vandoor gaan, wil ik in staat zijn om hem bij de nekvel te pakken als hij huilt en te zeggen: “Barnabas, zo gaat het ook als je een zendeling bent. Het is alsof je op deze manier wordt voorbereid op het zendingswerk in het veld! Dit is geweldig!”

Twee jaar geleden, in Pensacola, Florida, heb ik commentaar gegeven op Colossenzen 1:24. Ik had mijn 16 jaar oude Abraham bij me, en hij hoorde me veel van de dingen die ik hier zeg, daar vertellen, van die dingen over het zware lijden. We stapten in de auto om naar huis te gaan en mijn vrouw zei tegen Abraham: “Wel, wat denk je dat God daarbinnen deed?” Hij zei: “Ik ga een enkeltje kopen naar het moeilijkste land van de wereld.” Dat is alles wat hij zei. Ik stootte mijn hoofd tegen het plafond. Whew! Dit is geweldig. Dank u Heer voor Abraham en wat u doet in zijn leven.

Nu ben ik nog niet bij het belangrijkste punt van deze tekst aangekomen. Hoe kwamen ze aan het vermogen om verheugd te reageren op de plundering van hun bezittingen en de bedreiging van hun levens? Nu begrijpen we het: “Sinds je weet dat je een beter bezit hebt, een blijvende.” Dat is wat ik noem vertrouwen op toekomstige genade.

Als je een christen bent, biedt God je onbeschrijfelijke, geweldige beloftes aan. “’Nooit zal Ik u afvallen, nooit zal Ik u verlaten,’ zodat we vol vertrouwen kunnen zeggen: ‘De Heer is mijn helper, ik heb niets te vrezen. Wat zouden mensen mij kunnen doen?’” (Hebreeën 13:5-6) Nou, in feite zou iemand u kunnen vermoorden. Maar dat is geen nederlaag want u weet wat er in Romeinen 8:36-39 staat:

Om U worden we dag na dag gedood en afgevoerd als schapen voor de slacht. … Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die Hij ons bewezen heeft in Christus Jezus, onze Heer.

Dus uiteindelijk kan niets u deren. Weet u nog wat Jezus zei in Lucas 21:12-19? “Maar eerst zullen jullie worden mishandeld en vervolgd en uitgeleverd aan de synagogen, jullie zullen worden opgesloten in de gevangenis … Maar geen haar van je hoofd zal verloren gaan.” “Ze zullen je vervolgen … Maar geen haar van je hoofd zal verloren gaan.” Het is net als Romeinen 8. Alles inclusief de dood werkt samen in uw voordeel. Wanneer u sterft, gaat u niet verloren. Sterven is winst.

Zendingswerk doen als de dood winst is, is het allerbeste leven ter wereld.

Dus bid ik dat u mee doet en u afkeert van de Amerikaanse manier van veiligheid, gemak, comfort, terugtrekking, terugtreding en leegheid. Laat het achter u en sluit u aan bij deze ongelofelijk sterke beweging. Er zijn over de hele wereld studenten – zoals in Zuid-Korea – bereid om op te staan en hun leven te geven voor Christus. Ik nodig u uit dat ook te doen.

---

Noot van de vertaler

¹ Tenzij anders vermeld zijn Bijbelteksten geciteerd uit de Nieuwe Bijbelvertaling van 2021 (NBV21)
² Baptistengemeente in Minnesota, VS
³ Originele naam: Youth With A Mission
⁴ Herziene Statenvertaling (HSV)
⁵ Originele titel: Let the Nations Be Glad
⁶ Originele naam: American Association of Retired Persons
⁷ Originele titel: A History of Christian Missions