Privé-wandeling in gebed

Uit Bijbelse Boeken en Preken

Buiten bidden wanneer binnen bidden moeilijk gaat

Jezus zei tegen ons: “Maar als jullie bidden, trek je dan terug in je huis, sluit de deur en bid tot je Vader, die in het verborgene is. En jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal je ervoor belonen” (Mattheüs 6:6).

Wel, hij bracht dat als een logisch gevolg van het vermijden dat je protserig en “als de huichelaars” bent tijdens het bidden (Mattheüs 6:5). Nog steeds wordt deze vers begrepen als een manifest om achter een gesloten deur niet afgeleid te worden tijdens het bidden. Dat is op zich geen slecht idee. Dat werkte tweeduizend jaar geleden prima maar tegenwoordig niet zo goed meer.

Tweeduizend jaar geleden bevond de meest private en ongestoorde plek zich achter de gesloten deur. Nu is het kabaal naar binnenshuis verplaatst. Als onze computers en apparaten in de buurt zijn, is dat de slechtste plaats om te proberen te bidden. Over Times Square lopen is minder afleidend dan in je eentje zitten in een kamer vol technologie.

Dit verlies van privé-bidden tast de kerk aan.

Inhoud 1 Het Christelijk gebedsleven 2 Vechten om te bidden 3 Tijden veranderen 4 Zelfde boodschap, andere methoden

Het Christelijk gebedsleven

Er wordt gezegd dat wanneer je een dominee tot nederigheid wilt dwingen, je hem moet vragen naar zijn gebedsleven. De trieste waarheid is dat de meeste Christenen, zelfs dominees, meer tijd besteden aan het lezen van stukjes, kijken naar ESPN, of het spelen van games op hun telefoon dan dat ze besteden aan bidden.

Als ik mijn gebedsleven vergelijk met die van de grote geestelijken, vraag ik me soms af of ik eigenlijk wel dezelfde God ken.

De Evangeliën staan vol verhalen over Jezus’ gigantisch gebedsleven. Paulus’ gebedsleven sijpelt door elke deel van zijn brieven. Jakobus, de prominentste pilaar van de vroege kerk, werd “de man met kamelenknieën” genoemd wat de prijs is van zijn eindeloos bidden, gegrift in de huid van zijn knieën.

De geschriften van Ignatius, Polycarpus en Ireneüs zijn gedompeld in gebeden. Je kunt je afvragen of Augustinus of Aquino ooit ophielden met bidden. Luther bad drie uur per dag. Calvin bad elke dag op vijf gereserveerde tijden. George Mueller bad twee tot drie uur per dag en nam meer dan vijftigduizend beantwoorde gebeden op in zijn dagboeken. Hudson Taylor werd midden in de nacht wakker om van twee tot vier in de morgen te bidden opdat hij niet gestoord werd.

Vechten om te bidden

Ik moet vechten om op mijn werkplek zeven minuten te kunnen bidden. Ik moet een timer instellen en als ik mijn telefoon vergeet op niet storen te zetten, dan succes ermee. Ik moet mijn computer in slaapstand zetten om te voorkomen dat ik de eerste de beste vraag die in me opkomt, ga googelen.

Oeps, ik vergat de tablet. Het schijnt dat mijn vriend vandaag in Chicago is. Ik zou hem een berichtje moeten sturen over mijn favoriete koffiebar daar! Wacht. Ik zet Niet storen aan.

Ik doe wat Jezus zie, toch? Ik doe de deur dicht en probeer dan – tevergeefs – alle digitale deuren die mijn brein in beslag nemen, te sluiten. Waarom is dat zo moeilijk?

Tijden veranderen

Weet u, acht uur op een dag plug ik mijn brein in een machine en spring ik van taak naar taak, interacterend met de apparaten die ik voor me heb. Dag na dag, jaar na jaar. Hoe kan ik dan verwachten om in diezelfde kamer te zijn en alles uit te zetten na zoveel gewenning? Kan ik niet. Ik moet van omgeving veranderen.

Het probleem is dat in de eerste eeuw de kamer achter de gesloten deur nog privé was, in het modern tijdperk is het meestal de gebedsruimte met de meeste afleiding.

In de eerste eeuw besteedden mensen, als ze niet sliepen, veel tijd buitenshuis. Buiten werd je geconfronteerd met afleiding. Je zag de mensen die je al je hele leven kende. Je zag de markt – het centrum van het vroegere burgerleven. Maar als je tegenwoordig naar buiten gaat in een grote stad, voorstad of in een stadje, is er behalve jezelf waarschijnlijk niemand die er loopt. Als je toch iemand ziet, is de kans groot dat je diegene niet kent.

Dus waarom niet buiten bidden? Maak een wandeling om te bidden. Ja, zelfs tijdens een Noordelijke winter. Zoals de Noren zeggen, er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding.

Zelfde boodschap, andere methoden

Buiten ben je alleen, maar achter gesloten deuren zullen je apparaten tot walgens toe klingelen vanwege die constante onzin waardoor je aandacht van het ene in het andere rolt totdat je noch gebeden hebt noch hebt genoten van de tijd vol afleidingen.

Bid zonder afleiding. De boodschap is dezelfde maar de methoden zijn omgekeerd. Een van de beste manieren om de deur te sluiten in de 21ste eeuw is door de deur te openen en het huis uit te gaan om te wandelen in gebed. Dat is het tegengestelde van jezelf in een kamer opsluiten maar het verwezenlijkt in ons tijdperk hetzelfde doel.

Laat de telefoon thuis of in de niet-storen modus in uw zak. Bid. Begin klein en al snel zult u het voordelig vinden om twintig of dertig minuten te wandelen terwijl u bidt. Het is mogelijk dat u een verbondenheid met God opbouwt zoals u die in jaren niet gevoeld heeft. U zult amper afgeleid zijn. De frisse lucht en beweging zullen u goed doen. Daarnaast is uw brein af van dat digitaal kabaal. Zo blijkt dat de dopamineverslaafde kant van jezelf, niet houdt van het weer.