De hemel jubelt

Uit Bijbelse Boeken en Preken

Ik heb een handvol boeken geschreven over verschillende onderwerpen en wanneer je een boek publiceert gebeurt het soms dat mensen je vragen het te signeren. Ik dacht dat handtekeningen zetten iets was voor beroemde mensen dus voelt het een beetje ongemakkelijk om een boek te signeren. Wanneer je een christelijk boek hebt geschreven, willen veel mensen iets extra’s bij de handtekening. Ze vragen ook naar je favoriete Bijbelvers. Veel auteurs zullen een vers als Johannes 3:16 of Romeinen 8:28 neerpennen. Mijn favoriete Bijbelvers is Zefanja 3:17.

Jaren geleden zat ik op een conferentie aan een signeertafel met een bekende hervormde geleerde. Hij zag me “Zef. 3:17” onder mijn handtekening zetten. Toen er even niemand meer in de rij stond, draaide hij zich mijn kant op en zei: “opschepper.” Ik wist dat hij me voor de gek had maar zijn woorden waren in zoverre van belang dat hij wees op het duidelijk gegeven dat Zefanja niet op veel lijsten met “Favoriete Bijbelboeken” van Christenen staat. Wanneer hebt u voor het laatst Zefanja gelezen?

Voordat we gaan kijken naar Zefanja 3:17 kan het handig zijn om te weten wie Zefanja was. Zefanja was een profeet van God, die werd opgeroepen om een boodschap des oordeels te brengen aan de mensen van Juda in de zevende eeuw voor Christus in de regeerperiode van Josia (640-609 v. Chr.), de laatste der goddelijke koningen van Juda. Dat was een cruciale periode in de geschiedenis van Gods volk omdat dit de laatste decennia waren die leidden naar de verwoesting van Jeruzalem door Babylon in 586. Het noordelijk koninkrijk van Israël was in 722 al in handen van Assyriërs gevallen. Juda bevond zich op hetzelfde pad van zonde en opstandigheid. Tegen deze achtergrond kwam de profeet Zefanja.

Zefanja’s boek begint met een van de meest dramatische verkondigingen van een aanstaande veroordeling, die je maar in de Schrift kunt vinden. In zijn beschrijving van het onheil dat Juda ten deel valt, schijnt Gods vonnis over de aarde in de dagen van Noa door. Zefanja schrijft (in 1:2-3):

Alles zal Ik van de aardbodem wegvagen
– spreekt de HEER.
Mens en dier zal Ik wegvagen.
Ik zal de vogels aan de hemel wegvagen
en de vissen in de zee,
alles wat de zondaars ten val heeft gebracht.
En Ik laat de mensen van de aardbodem verdwijnen
– spreekt de HEER.¹

Hier is de toorn van God tegen hen die tegen Hem opstandig zijn, duidelijk in beeld. Zij die denken dat zulke taal wreed is, begrijpen niet de inslechte natuur van zonde. Het grootste deel van het boek gaat verder langs deze lijn met Zefanja die orakels van dreigend onheil tegen Juda en tegen de volkeren uitspreekt.

Maar het slotdeel van het boek (3:9-20) bevat twee orakels over de redding. Dat is niet ongebruikelijk in profetische boeken want de profeten gaan van orakels over rampen naar orakels over zegeningen. Zefanja’s orakels over zegeningen duiden erop dat het oordeel niet het laatste woord van God over Zijn volk is. Hij begint met een orakel over Gods zuivering van trouwe overblijvers (verzen 9-13). Die wordt gevolgd door een orakel dat Gods vreugde over Zijn volk beschrijft (verzen 14-20). In vers 14 roept God Zijn volk op om te zingen en te jubelen (vers 14) want Hij heeft hun vonnis tenietgedaan en hun vijanden verdreven (verzen 15-16). Daarna lezen we in vers 17 wat O. Palmer Robertson noemt “de Johannes 3:16 van het Oude Testament.”

De HEER, je God, zal in je midden zijn,
Hij is de held die je bevrijdt.
Hij zal vol blijdschap zijn, verheugd over jou,
in zijn liefde zal Hij zwijgen,
in zijn vreugde zal Hij over je jubelen.

God roept met vers 14 Zijn volk op om te zingen en te jubelen. En dan in vers 17, zingt en jubelt Hij over hen. Sta hier eens bij stil en laat het door je hoofd gaan. De Heer God Almachtig, de Schepper van hemel en aarde, de Heilige van Israël, jubelt over hen die over zijn gebleven. Met luid gezang uit Hij zijn blijdschap over de getrouwen. Luid zingend! Jubelend! Dit is niet Aristoteles‘ “Onbeweeglijke Beweger.” Dit is niet de abstracte god der filosofen. Dit is onze God, de God van Abraham, Isaak en Jacob, de Vader van onze Heer Jezus Christus. En deze God, de levende God, juicht over Zijn trouwe overblijvers met blijdschap en luid gezang.

Doet u dit denken aan de een of andere passage uit het Nieuwe Testament? Neem de vergelijking van de verloren zoon (Lucas 15:11-32). De vader in deze vergelijking, die God voorstelt, ziet zijn verloren zoon terugkomen naar huis, en wat doet hij? Hij rent op hem af, omarmt hem en zoent hem? Dat was in die tijd ongebruikelijk bij gerespecteerde oudere Joodse mannen. Jezus vertelt ons dat er vreugde in de hemel is wanneer een zondaar tot inkeer komt (Lucas 15:7). Het zijn niet alleen de engelen die jubelen. God jubelt ook. Zefanja 3:17 herinnert er ons op levendige wijze aan dat onze Vader in de hemel niet een soort afstandelijke, negerende god is, die totaal niet om ons geeft. Het is een toonbeeld van grondige en diepgaande persoonlijke liefde, het soort liefde dat alles zou opofferen omwille van ons. Het soort liefde dat alles opofferde omwille van ons. Aan Hem zij alle glorie, eer en macht.

---

Noot van de vertaler

¹ Bijbelteksten zijn geciteerd uit de Nieuwe Bijbelvertaling 2021 (NBV21)