Er is geen grotere tevredenheid

Uit Bijbelse Boeken en Preken

Plichtvervulling is goed maar vreugde is beter. Stel je eens voor dat ik op ons huwelijksjubileum een handvol rozen aan mijn vrouw geef. Ik reik haar ze aan bij de deur; zij glimlacht en zegt: “Oh, Johnny, die zijn prachtig, waar heb ik dit aan verdiend?” Stel dat ik met mijn hand een wegwuivend gebaar maak en zeg: “Dat ben ik je verplicht.”

Wat is daaraan nou verkeerd? Is je plicht nakomen iets slechts? Nee, het is niet iets slechts. Maar je komt er niet zo ver mee. Als je romantiek wilt, is je plicht doen niet genoeg. Het juiste antwoord op de vraag van mijn vrouw luidt als volgt: “Ik kon niet anders. Mijn blijdschap stroomt over. Om de dag perfect te maken, zou ik je graag mee uit willen nemen vanavond.”

Het allermooiste van dit antwoord is dat het twee dingen doet waarvan veel mensen denken dat ze niet bij elkaar horen. Het drukt mijn vreugde uit en zij voelt zich erdoor vereerd. Veel mensen denken dat als ik iets doe omdat ik er plezier aan heb, het iemand anders niet kan vereren. Maar dat kan het wel! Hoe dan? Doordat verheugd zijn in iemand een zeer groot compliment is. Als je plezier van iemand hebt, gebeuren er twee geweldige dingen: Jij wordt er blij van; zij voelen zich vereerd. Vreugde is de maat van je schat.

Dit is een baanbrekend kijkje in de relatie met God. Dat houdt het volgende in: God is het meest vereerd door u als u vol tevreden met hem bent. Dit is een radicaal, levensveranderende ontdekking. Die houdt in dat het streven naar Gods verering en het streven naar uw vreugde geen toevalligheden zijn. In feite zijn het twee kanten van dezelfde medaille.

Het hoogste doel van de mens is om God te vereren DOOR voor altijd van hem te genieten. Niet door te genieten van geld, comfort, aanzien, macht en prestaties maar door vreugde te scheppen in HEM, God! En in al het goede omwille van God. Zoals de heilige Augustinus bad: “Hij houdt te weinig van u, hij die naast u houdt van allerlei andere dingen maar niet ten gunste van u.” Het Bijbels gebod: “Zoek je geluk bij de HEER” (Psalm 37:4)¹ is een andere manier om te zeggen: “Doe alles ter ere van God” (1 Korintiërs 10:31). God is het meest vereerd door u als u vol tevreden met hem bent.

En de grootste passie in Gods hart is vereerd worden. Hij schiep ons voor zijn majesteit (Jesaja 43:7); hij heeft Israël uitgekozen als zijn volk voor zijn luister (Jesaja 49:3); Jezus leefde (Johannes 17:3) en stief (Johannes 12:27-28; Romeinen 3:25-26) en stond op (Romeinen 6:4) en heerst (Filippenzen 2:10) voor de glorie van God; voordat de wereld werd gegrondvest koos hij ons voor zijn eer (Efeziërs 1:4-6); hij vergeeft ons voor zijn glorie (Psalm 25:11; Jesaja 43:25); hij werkt via ons voor zijn eer (1 Petrus 4:11); hij roept ons op om alles te doen ter ere van Hem (1 Korintiërs 10:31); en zijn doel is dat de aarde vol zal zijn van kennis van de majesteit van de HEER zoals de zee vol water is (Habakuk 2:14), en in de tijd die komen gaat, dat alleen de luister van de Heer dat ontzagwekkend licht van de eindeloze dagen zal zijn (Openbaring 21:23).

Als de glorie van God het hoogste verlangen van zijn eigen hart is, dan moet het ons hoogste verlangen zijn. En als God het meest vereerd is door ons wanneer we vol tevreden met hem zijn, dan moeten we niets sparen om onze vreugde in hem zo groot mogelijk te laten zijn. Maar waar wordt deze maximale vreugde gevonden? Wel, we hebben het al eens gezegd: in God! Ja, maar hier kunnen we wel een zeer subtiele en fatale fout maken. Pas op.

Er is een bepaalde eigenschap van ware vreugde, die niet stil kan zitten. Het neemt van nature toe. Het wil eruit. Stel mij eens voor bij het voetbalkampioenschap van mijn zoon en iemand zegt tegen me: “U mag alle plezier hebben aan de prestaties van uw zoon maar u mag die noch verbaal noch fysiek uiten.” Zal mijn vreugde dan volmaakt zijn? Nee. Er is een onderdeel van vreugde dat pas volledig is als het eruit komt. Vreugde wordt groter door te groeien. Vreugde neemt toe doordat het zich uitstrekt naar anderen. Mijn blijdschap wordt groter als het ook uw blijdschap wordt.

Dat betekent dat het menselijk streven naar vreugde rechtstreeks leidt naar het zendingsvol hart voor God. U heeft het nu al wel door. Maar laat me het eens samenvatten: God is de bron van vreugde want hij schittert oogverblindend, en is oneindige waardig, adembenemend mooi, ontzagwekkend in macht, ondoorgrondelijk in wijsheid, oneindig in kennis, mild in genade, vreselijk in toorn, en hij is de bron en fundering van alle waarheid, deugd en pracht. Als we hem zien zoals hij echt is en ons afkeren van alle gebroken, wereldse waterbakken die niet tevreden kunnen stellen (Jeremia 2:13), vinden we “onuitsprekelijke, hemelse vreugde” (1 Petrus 1:8).

Maar deze vreugde, zoals alle vreugde, wil eruit. Het wil groter worden. Als het niet uitbreidt en overvloeit, begint het tot stilstand te komen. Er is iets van God dat niet opgepot kan worden. En het oppotten van vreugde in God, is het verliezen van vreugde in God. Maar vreugde in God verliezen is onteren van God – net zoals mijn vrouw zich onteerd zou voelen als ik zeg: “dat ben ik je verplicht,” in plaats van “het is mij een vreugde.” God is door ons het meest vereerd wanneer we vol tevreden met hem zijn.

Daarom moet onze vreugde eruit – omwille van God en omwille van onszelf. God wil dat zijn glorie gereflecteerd wordt in de vreugde van verloste mensen uit elk volk, uit elke stam en van elke taal (Openbaring 7:9). Hij wil wereldwijde lofprijzing. Daarom is mondiale evangelisatie het pad naar maximale vreugde en maximale aanbidding.

Zendingen zijn niet het ultieme doel van de kerk. De glorie van God is het ultieme doel van de kerk – want het is het ultieme doel van God. Het einddoel van alle dingen is dat God vereerd zal worden met withete passie door een verlost gezelschap van ontelbare personen uit elk land, elk volk, elke stam en elke taal (Openbaring 5:9; 7:9).

Zendingen bestaan omdat aanbidding dat niet doet. Als het koninkrijk uiteindelijk in volle glorie komt, zullen de zendingen ophouden. Zendingen gaan richting het einde, aanbidding is er aan het einde. Wanneer we dit vergeten en de rollen ervan omdraaien, verdwijnen de passie en de kracht voor beide.

J. Campbell White, de secretaris van de Laymen’s Missionary-beweging, schreef in 1909:

De meeste mensen zijn niet tevreden met het blijvend resultaat van hun levens. Niets kan het leven van Christus bij zijn volgelingen geheel verzadigen behalve de acceptatie van Christus’ doel voor de wereld die hij kwam verlossen. Roem, pleziertjes en rijkdom zijn slechts kaf en as in tegenstelling tot de eindeloze en blijvende vreugde van het werken met God aan de voltooiing van zijn plannen voor de eeuwigheid. De mensen die alles steken in Christus’ onderneming, halen de zoetste en meest onbetaalbare beloningen uit het leven.

Dit is de getuigenis van praktisch alle grote zendelingen in de geschiedenis van de kerk. Hun levens geven bracht hen hun levens terug. Ze bewezen keer op keer de woorden van de Heer: “Wie zijn leven verliest omwille van Mij en het evangelie, zal het behouden” (Markus 8:35). Met andere woorden, vreugde in God groeit door uit te breiden naar anderen. Jezus zei tegen Petrus: “Ik verzeker jullie: iedereen die broers of zussen, moeder, vader of kinderen, huis of akkers heeft achtergelaten omwille van Mij en het evangelie, zal het honderdvoudige ontvangen: in deze tijd broers en zussen, moeders en kinderen, huizen en akkers, al zal dat gepaard gaan met vervolging, en in de tijd die komt het eeuwige leven” (Markus 10:29-30). U kunt niet te veel geven voor God.

Op 4 december 1857 deed David Livingstone, de grote pionierende zendeling naar Afrika, een ontroerend beroep op de studenten van Cambridge University waarbij hij liet zien wat hij door de jaren heen had geleerd van deze woorden van Jezus:

Voor mijn deel hield ik nooit op blij te zijn dat God mij deze functie had toegewezen. Mensen hebben het over de opoffering die ik heb gedaan door zoveel tijd van mijn leven in Afrika door te brengen … Is dat een opoffering die zijn eigen hoogste beloning oplevert in de vorm van gezonde bezigheden, het besef dat men goede dingen doet, gemoedsrust, en een positieve hoop op een glorieuze bestemming in het hiernamaals? Dit is nadrukkelijk geen opoffering. Het is, zeg maar, eerder een privilege. Zorgen, ziekte, lijden en gevaar, nu en dan, met een voorgeschiedenis van alledaags gemak en de geschenken van dit leven, kunnen ons afremmen en ervoor zorgen dat de geest aarzelt en de ziel verzakt; maar laat dat slechts een moment zijn. Dat allemaal stelt niets voor in de vergelijking met de glorie die in en voor ons geopenbaard zal worden. Ik heb nooit iets opgeofferd.

En door dat te zeggen, betaalde Livingstone zijn hoogst mogelijke bijdrage aan zijn God. Dat was niet gewoon zijn plicht. Het was een diepe vreugde – voorbij aan alles wat deze wereld maar kan geven. God werd vereerd door hem omdat hij tevreden was met God. En zijn tevredenheid was volmaakt, niet met de gemakken van een knus leven in Engeland, maar met de ruime visie van het weggeven van zijn leven en vreugde aan de fronten.

Dat was het. Dat is de diepzinnigste, op God gerichte motivatie. Het doet mijn hart sneller kloppen zelfs als ik er weer aan denk. Oh, moge God ons ogen geven om te zien waar ware tevredenheid kan worden gevonden – voor de glorie van God!

---

Noot van de vertaler

¹ Bijbelteksten zijn geciteerd uit de Nieuwe Bijbelvertaling van 2021 (NBV21)