Opgeroepen om te lijden en te verblijden: Voor heiligheid en hoop

Uit Bijbelse Boeken en Preken

Romeinen 5:1-8

Nu wij rechtvaardig verklaard zijn op grond van geloof, leven we in vrede met God, door onze Heer Jezus Christus. Dankzij Hem hebben we door het geloof toegang gekregen tot Gods genade, die ons fundament is, en mogen we ons laten voorstaan op de hoop om in zijn luister te delen. En dat niet alleen, we laten ons zelfs voorstaan op de ellende die we ondervinden, omdat we weten dat ellende tot volharding leidt, volharding tot betrouwbaarheid, en betrouwbaarheid tot hoop. Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de heilige geest, die ons gegeven is. Toen wij nog hulpeloos waren is Christus immers voor ons, die op dat moment nog schuldig waren, gestorven. Er is bijna niemand die voor een rechtvaardig mens wil sterven; slechts een enkeling durft voor een goed mens zijn leven te geven. Maar God bewijst ons zijn liefde, doordat Christus voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren.^a

Ik hoop in de komende vier weken u te helpen met de voorbereiding om te lijden voor Christus. Een van de redenen waarom ik geloof dat we voorbereid moeten zijn om voor Christus te lijden, is omdat in de Bijbel staat dat we dat moeten doen, en de andere is omdat de moderne situatie erom vraagt dat we dit doen.

Inhoud 1 Het lijden voorbereiden 2 De kosten van de Grote Zendingsopdracht 3 Wat te doen met 2 Timotheüs 3:12? 4 Vier Bijbelse doelen van het lijden 5 Drie effecten van beproevingen 6 Blij zijn met de hoop op luister en met ellende

Het lijden voorbereiden

David Barrett^b, de zendeling en geleerde die redactie voer voor de Oxford World Christian Encyclopedia, publiceert elk jaar een actualisering over de stand van de christelijke beweging over de hele wereld met vooruitblikken hoe de zaken er in het jaar 2000 uit zouden kunnen zien. De actualisering van dit jaar bericht dat er in 1980 ongeveer 270.000 christelijke martelaren waren. Dit jaar zullen dat er waarschijnlijk 308.000 zijn en voor het jaar 2000 schat hij het aantal op 500.000.¹ Dat zijn mensen die sterven min of meer omdat ze christenen zijn.

In Somalië hebben rivaliserende groeperingen er voor gezorgd dat er op dit ogenblik tienduizenden christenen opzettelijk in isolatie worden gehouden en worden uitgehongerd. De spanningen tussen de moslim- en christelijke bevolking in Nigeria is gevaarlijk explosief. Miljoenen christenen in China en in vele andere landen lopen constant het gevaar van intimidatie en gevangenneming.

In ons eigen land is de seculiere gemeenschap in het algemeen, vooral de intellectuele elites en de medialeiders, in toenemende mate vijandig richting de evangelische kerk en de Bijbelse visie van rechtvaardigheid en deugd waar we voor staan. Het eerste wetsvoorstel is zo verdraaid ten gunste van seculiere tegenpolen dat het voor sommige rechters niet meer ondenkbaar zou zijn te redeneren dat publieke voorziening van water, elektriciteit en riolering voor de gebouwen van christelijke kerken zorgt voor een ongrondwettelijke instandhouding van religie met behulp van overheidsmiddelen en –reguleringen.

Vreedzame, pro-life demonstranten die gewoon bidden op publiek terrein, kunnen met geweld worden aangevallen door verdedigers van abortus zoals in Buffalo in de staat New York, en krijgen geen bescherming van de politie maar worden aangeklaagd voor het begaan van misdaden.

De naam van Jezus wordt in het openbaar veracht en respectloos misbruikt door bekende entertainers op een manier die hen in de vorige decennia verwerpelijk zou maken in de ogen van het publiek maar die tegenwoordig wordt toegestaan of genegeerd.

De kosten van de Grote Zendingsopdracht

Waar dit alles toe leidt is dat het zijn van een christen meer gaat kosten in de komende jaren. En de Grote Zendingsopdracht tot het einde toe vervullen zal sommigen van ons het leven kosten – zoals dat nu al gaat en zoals het altijd al ging. Achttienhonderd jaar geleden zei Tertullianus: “Wij (christenen) vermenigvuldigen wanneer we door u worden neergemaaid; het bloed van christenen is zaad” (Apologeticum, 50). En 200 jaar later zei St. Jerome: “De kerk der christenen werd opgericht door het vergieten van haar eigen bloed, niet dat van anderen; door wandaden te verdragen, niet door ze te begaan. Vervolging heeft dat doen toenemen; martelaarschap heeft dat getopt” (Brief 82).

We praten tegenwoordig zoveel over gesloten landen dat we bijna geheel Gods visie op zendingen uit het oog hebben verloren – alsof hij het ooit had bedoeld als iets gemakkelijks en veiligs. Er zijn geen gesloten landen voor zij die ervan uitgaan dat vervolging, gevangenneming en de dood te verwachten gevolgen zijn van de verspreiding van het evangelie. En Jezus zei heel duidelijk dat dit de te verwachten gevolgen zijn. “Dan zal men jullie onderdrukken en doden, en jullie zullen door alle volken worden gehaat omwille van mijn naam” (Mattheüs 24:9). “Ze hebben Mij vervolgd, dus zullen ze ook jullie vervolgen” (Johannes 15:20).

Tenzij we Gods visie op lijden en de verspreiding van het evangelie in ere herstellen, zullen we niet verblijden in de zeges van de genade die hij beraamt.

Gehoorzaamheid op het gebied van zendingen en sociale gerechtigheid zijn altijd prijzig geweest en zullen dat ook altijd zijn. In de Nigeriaanse plaats Miango staat een SIM^d-gasthuis en een kerkje dat Kirk Chapel wordt genoemd. Achter de kapel bevindt zich een kleine kerkhof met 56 graven. In drieëndertig hiervan liggen de lichamen van kinderen van zendelingen. Op de grafstenen is te lezen: “Ethyl Arnold: September 1, 1928-September 2, 1928.” “Barbara J. Swanson: 1946-1952.” “Eileen Louise Whitmoyer: May 6, 1952-July 3, 1955.” Dat was voor vele families in de afgelopen jaren de prijs van het brengen van het evangelie naar Nigeria. Charles White vertelde zijn verhaal over het bezoek aan dit begraafplaatsje en eindigde dat met een zeer sterke zin. Hij zei: “De enige manier waarop deze begraafplaats in Miango door ons begrepen kan worden, is door te bedenken dat God zijn Zoon ook op het veld der zendelingen had begraven.”²

En toen hij hem uit de dood herrees, riep hij de kerk op hem te volgen, datzelfde gevaarlijke veld in dat “de hele wereld” wordt genoemd. Maar zijn wij bereid te volgen?

Wat te doen met 2 Timotheüs 3:12?

Twee jaar geleden in Ermelo, Nederland, vertelde broeder Andrew het verhaal dat hij in het Hongaarse Boedapest zat met een dozijn pastors uit die stad om hen les te geven uit de Bijbel. Een oude vriend kwam binnenlopen, een pastor uit Roemenië die kort geleden uit de gevangenis was gekomen. Broeder Andrew zei dat hij ophield met les geven en wist dat het de tijd was om te luisteren.

Na een lange pauze zei de Roemeense pastor: “Andrew, zitten er in Nederland pastors in de gevangenis?” “Nee,” antwoorde hij. “Waarom niet?” vroeg de pastor. Broeder Andrew dacht even na en zei: “Ik denk dit komt omdat we niet van alle mogelijkheden die God ons geeft, gebruik maken.”

Toen kwam de moeilijkste vraag. “Andrew, hoe ga je om met 2 Timotheüs 3:12?” Broeder Andrew opende zijn Bijbel, zocht de tekst op en las hardop voor: “Allen die vroom en in eenheid met Christus Jezus willen leven, zullen worden vervolgd.” Langzaam sloot hij de Bijbel en zei: “Broeder, vergeef me alsjeblieft. Wij doen niets met deze vers.”³

We hebben, vrees ik, het idee van vroomheid geïntegreerd in zo’n confrontatie-vermijdende middelmatige moraliteit en wetsgetrouwheid dat 2 Timotheüs 3:12 voor ons onbegrijpelijk is geworden. Ik denk dat velen onder ons niet bereid zijn te lijden voor het evangelie. En daarom voel ik me geroepen om me vier weken bezig te houden met wat er hierover in de Bijbel staat en wat God tegenwoordig van ons vraagt.

Vier Bijbelse doelen van het lijden

Elke boodschap komt overeen met een van de vier doelen van het lijden. En we kunnen ze doelen van het lijden noemen want het is duidelijk Gods bedoeling dat we van tijd tot tijd lijden in het belang van de gerechtigheid en in het belang van het evangelie. Bijvoorbeeld, “Daarom moeten allen die lijden omdat God dat wil, het goede blijven doen en hun leven in handen leggen van de trouwe schepper” (1 Petrus 4:19 in samenhang met 3:17 en Hebreeën 12:4-11).

De vier doelen van het lijden die ik in gedachten heb, zijn:

1. het moreel doel, omdat lijden onze heiligheid en hoop verfijnt (Romeinen 5:1-8),
2. het doel van innige verbondenheid, omdat door het lijden onze relatie met Christus dieper en aangenamer wordt (Filippenzen 3:7-14)
3. het zendingsdoel, omdat God ons oproept om Christus’ beproevingen te voltooien door zijn waarde in onze werkelijkheid te verspreiden (Colossenzen 1:24)
4. en het glorieus doel, omdat deze kleine, momentane last voor ons een eeuwige glorie bewerkstelligt (2 Korintiërs 4:16-18).

Het moreel (spiritueel) doel van lijden

Vandaag richten we ons op het moreel (of spiritueel) doel van het lijden. God bestemt dat we lijden voor het evangelie en voor de zaak van de gerechtigheid vanwege het moreel en spiritueel effect dat het op ons heeft.

Blij zijn met de hoop op de luister van God

Laten we een van de geweldige teksten over dit punt lezen: Romeinen 5:3-4. Na te hebben laten zien dat ons rechtvaardigheid is verleend door het geloof, dat we door Jezus toegang hebben tot genade en dat we in de gunst staan, zegt hij in vers 2 dat wij christenen ons mogen “laten voorstaan op de hoop om in zijn luister te delen.” De hoofdoorzaak van vreugde in het christelijk leven is de vurige verwachting dat we de luister van God zullen zien en erin zullen delen. Hoop op Gods luister is het hart van onze blijdschap.

Als dat nu waar is, dan is Paulus uiterst consequent door verder te gaan en te zeggen in de verzen 3 en 4 dat wij ook blij zullen zijn met de dingen die onze hoop zullen doen vergroten. Dat is hier de redeneerwijze: we beginnen met de hoop op de luister van God aan het einde van vers 2 en dan eindigen we met hoop aan het einde van vers 4. Het punt is: als we blij zijn met hoop, zullen we blij zijn met de oorzaak van hoop.

Wat de oorzaak is van hoop

Die verzen 3 en 4 omschrijven wat dat is. “En dat niet alleen [niet alleen laten we ons voorstaan op de hoop om in zijn luister te delen], we laten ons zelfs voorstaan op de ellende die we ondervinden, omdat we weten dat ellende tot volharding leidt, volharding [leidt] tot betrouwbaarheid [een betrouwbaar bevonden karakter], en betrouwbaarheid [leidt] tot hoop.”

Dus de reden waarom we blij zijn met beproevingen is niet omdat we houden van pijn, ellende, ongemak of problemen (wij zijn geen masochisten), maar omdat beproevingen opleveren waar we van houden, namelijk een steeds sterker gevoel van hoop die afkomstig is van de ervaring met geduldig doorzettingsvermogen en een gevoel betrouwbaar bevonden te zijn.

God heeft een doel met het lijden van zijn mensen

Dus de belangrijkste les hier is dat God een doel heeft met het lijden van zijn mensen. En dat doel is vaak anders dan de pastorale bestemming waarin het werkt. De pastorale bestemming zou kunnen zijn de evangelisatie van Twin Cities’ niet-kerkelijke alleenstaande mensen, van professionals uit de buitenwijken of Turkse moslims. Maar Gods doel kan bestaan uit de productie van meer hoop bij de pastors en zendelingen door hen in de gevangenis te brengen. God doet altijd meer dan dat (zoals we de komende weken zullen zien) maar hier laten we het voor nu even bij.

Met andere woorden, het kan zijn dat God de evangelische productiviteit en effectiviteit op een iets andere wijze wil bereiken dan wij. Keer op keer moest Paulus rekening houden met het ondoorgrondelijk werk van God tijdens zijn gevangenschap, afstraffingen, schipbreuken en mislukte plannen. Hoe kon God zo inefficiënt zijn door zijn missie keer op keer te blokkeren? Het antwoord in deze tekst (niet het enige antwoord) is: God is eraan gebonden om de hoop en heiligheid van zijn mensen te doen toenemen in het proces om de verlorenen te bereiken. En alleen God weet hoe die twee dingen in balans te houden en op de beste manier te laten plaatsvinden.

Drie effecten van beproevingen

Laten we nu specifiek naar het effect van beproevingen kijken. Er worden drie specifieke effecten genoemd in de verzen 3 en 4.

1. Volharding

Ten eerste, ellende leidt tot volharding of geduldige standvastigheid. Paulus bedoelt niet dat dit in het algemeen waar is. Voor velen zorgt ellende voor haat, bitterheid, woede, wrok en gemopper. Maar dat is niet het doorlopend effect in zij die de Geest van Christus hebben. Voor hen is het effect geduldige standvastigheid want de vrucht van de Geest is geduld.

Het punt hier is dat totdat tegenslag in onze levens komt, vooral tegenslag in het belang van Christus en zijn gerechtigheid, we niet de omvang en diepte ervaren van onze toewijding aan Christus. Totdat de tijden moeilijk worden, proeven we en weten we niet of we slechts mooi-weer christenen zijn – het soort dat Jezus beschrijft in de gelijkenis over het koninkrijk van God in Markus 4:16-17.

Anderen zijn als het zaad dat op rotsachtige grond is gezaaid: wanneer zij het woord gehoord hebben, nemen ze het meteen met vreugde aan. Maar doordat het geen wortel schiet in hen, is dat van korte duur. Worden ze vanwege het woord verdrukt of vervolgd, dan komen ze meteen ten val.

Dus Paulus zegt dat een groot gevolg van ellende is dat het leidt tot geduldige standvastigheid en volharding in Gods mensen, zodat zij de trouwhartigheid van God in hun leven kunnen zien en kunnen weten dat ze echt tot hem behoren.

2. Betrouwbaarheid

Dat is het punt van het tweede gevolg dat is genoemd (vers 4). “[Deze] volharding [leidt] tot betrouwbaarheid.” Letterlijk betekent het woord dokimen “de ervaring getest en akkoord bevonden te zijn.” We zouden kunnen zeggen “beproefd” of “goedgekeurd.”

Dit is niet moeilijk te begrijpen. In ellendige tijden volhardt u in uw toewijding aan Christus en keert u zich niet tegen hem, en daarna komt u uit deze ervaring met een sterker gevoel dat u echt bent, beproefd maar geen hypocriet. De boom van het vertrouwen werd gebogen maar brak niet. Uw fideliteit en loyaliteit werden op de proef gesteld en akkoord bevonden. Nu bezitten ze een “betrouwbaar karakter.” Het goud van uw geloof werd in het vuur gehouden en het kwam er geraffineerd uit, niet weggesmolten.

Wanneer uw pad langs vurige beproevingen gaat
Zal mijn genade, in alles voorziend, u toekomen
De vlammen zullen u niet deren, ik ontwerp het zo
Dat de slak wegsmelt en uw goud geraffineerd wordt.^g

Dat is het tweede gevolg van beproeving: testen en raffineren van het goud van onze trouw aan Jezus. Volharding leidt tot de garantie van goedkeuring.

3. Hoop

Het derde gevolg komt via het gevoel getest, goedgekeurd en geraffineerd te zijn. Vers 4b: “En betrouwbaarheid [leidt] tot hoop.” Dat brengt ons teug bij vers 2: “En mogen we ons laten voorstaan op de hoop om in zijn luister te delen.” Het christenleven begint met de hoop op de beloftes van God in het evangelie, en cumuleert door beproevingen tot meer en meer hoop.

Erkenning leidt tot meer hoop omdat onze hoop toeneemt wanneer we door het testen ervaren dat onze authenticiteit echt is. De mensen die God goed kennen, zijn de mensen die lijden met Christus. De mensen die het standvastigst in hun hoop zijn, zijn zij die het grondigst zijn getest. De mensen die het meest serieus, standvastig en bereidwillig kijken naar de hoop op luister zijn zij van wie de gemakken van dit leven zijn weggenomen door ellende.

Blij zijn met de hoop op luister en met ellende

Dus het eerste wat we stellen over lijden en beproeving in deze serie is dat God er een bedoeling mee heeft. En dat doel is het zorgen voor geduldige standvastigheid bij zijn mensen ten gunste van zijn naam, en daarom testen, beproeven en raffineren van de realiteit van geloof en trouw aan Christus; en door dat gevoel van erkenning onze hoop sterken, verdiepen en intensiveren.

Wij hebben pastorale doelen als kerk (stedelingen tot discipel maken, pastoraal hoeden van kleine groepen, evangelisatienetwerken, verdedigen van de ongeborenen, mobiliseren van jeugd en kinderen); wij hebben een grootse zendingsvisie om in het jaar 2000 2000 zendelingen op missie te sturen; wij hebben een gebouw waarvoor betaald moet worden en een budget om alles te financieren voor Christus en zijn koninkrijk. Hoeveel hiervan God in zijn almacht tot realisatie zal laten komen, weet ik niet. Maar dit is wat ik wel weet, in ons gehoorzaam streven naar deze doelen, heeft God een bestemming met elke obstakel, elke frustratie, elke pijn en elke beproeving, en die bestemming is even belangrijk als de doelen op zich – uw volharding, uw betrouwbaarheid, en uw hoop op de luister van God.

Wat God verder ook mag doen op het gebied van planning van onze levens, dit doet hij altijd op het belangrijkste niveau van uw leven. Laten we dus met Paulus blij zijn met de hoop op luister en ook met de beproevingen die nog komen.

---

¹ Internationale bulletin over zendingsonderzoek^c volume 16, nummer 1, januari 1992, pagina 27.
²Charles White, “Kleine offers,^e” Christianity Today, volume 36, nummer 7, 22 juni, 1992, pagina 33.
³Genomen uit het voorwoord bij Herbert Schlossberg, Opgeroepen om te lijden, opgeroepen om te zegevieren^f, (Portland: Multnomah Press, 1990), pagina’s 9-10.

Noot van de vertaler

^aBijbelteksten zijn geciteerd uit de Nieuwe Bijbelvertaling van 2021 (NBV21)
^bBritse, Anglicaanse zendeling en geleerde David B. Barrett (1927 – 2011)
^cOriginele titel: International Bulletin of Missionary Research
^dEen organisatie die zendelingen ondersteunt: www.simusa.org
^eOriginele titel: Small Sacrifices
^fOriginele titel: Called to Suffer, Called to Triumph
^gDerde strofe uit een lied van John Wade